باغ گل نیک باغ

                        سرزمین لاله ها را سوختند                         

                           گلشن آلاله ها را سوختند

                           نو گل باغ هدا را سوختند

                         کودک درد آشنا را سوختند                               

                      عندلیب خوش نوا را سوختند

                       باغ  گلهای   ولا  را سوختند

    *********************************

پروانه ها را سوختند   آلاله ها را سوختند  دردانه ها را سوختند

**********************************************

سوختند پروانه های باغ را                            بر دل زینب نهادند داغ را

ماجرای اشک وخون آغازشد                    پرده از روی حقیقت باز شد

کودکانی با لب تشنه به خواب            گاه در سوزند و گه در پیچ و تاب

گاه فریادی بر آرند از وجود          که ای عمو جان گشته لبها مان کبود

ای عموماتشنه کامیم آب نیست        شام ما را ای عمو مهتاب نیست

گرچه هستی ای عمو جان ماه ما        باز روشن کن شب جان کاه ما

ما نداریم طاقت لب تشنگی                       غم زدا دلهای ما از تیرگی

درد ما را چاره ایی جز اشک نیست     بهرطفلان آب اندرمشک نیست

مشک خالی اشک جاری دل سراست       آینه پر از غبار کینه هاست

سایه ایی در سایسار خیمه ها               شعله افکنده به جان طفلها

خواهد ازما نوش سازد جوش را           گرچه بیند کودکی مدهوش را

آستین بالا زده بهر قتال                     تیر و نیزه می کشد سوی نهال

تیر بر گلبرگ رعنا می زند                       خنجرش بر حنجر ما می زند

شعله خاکستر کند برگ گلی            نیست اندر خاک وخونش منزلی

نو گلی بیداد سازد از عطش              گاه در گهواره اش بنموده غش

لحظه ایی سررا به گهواره زند                   گریه اش دیوار دل بشکند

لحظه ایی با مادرش نجوا کند                  دستهای کوچکش را وا کند

که ای مرامادربنوشان قطره ایی              شیر از بهرم بیاور ذره ایی

من صغیرم تشنگی دردی کبیر                  طاقتم نبود مرا آغوش گیر

خوان زبهرم قصه دریا و آب        تا که شاید لحظه ایی گردم به خواب

شاه آمد یک زمان بالین او                          بوسه زد بر حنجر زرین او

دست بر گهواره او کرد باز                        تا بگیرد در بغل آن طفل ناز

گفت بابا تشنه ایی دانم ولی                  شرمسارم از رخ ماهت علی

چاره ایی نبود برم همره تو را                           بهر آب اندربر قوم جفا

شاید ازرویت کند شرمی عدو                    جرعه آبی دهد آن کینه جو

چون روان برقوم خصم اندازشد            قصه جان سوز عشق آغاز شد

کودک اندر دست بابا راز کرد                    میل جان دادن به او ابراز کرد

که ای پدر در راه تو من مایلم                  در حریم عشق تو من سائلم

دست بابا سوی اعدا شد دراز                  کودک اندر دست دیگر در نیاز

بهر کودک با عدو آواز کرد                        خواهشی را بهر آب آغاز کرد

که ای گروه سازیدشرمی ازخدا              جرعه آبی بهر این کودک عطا

دست شیطانی به هم پیچیده شد        ننگ کوفی زین حقیقت دیده شد

می دهد دستور تیر اندازرا                           تا کند بس از حسین آواز را

گفت شاها بین سپیدی گلو                               گوئیا دارد طلب تیر عدو

چشم من را خیره کرده حنجرش         می درخشد اشک چشمان ترش

خواهی ارخاموش سازم  جوش او          می دهم این تیر پیکان نوش او

تا بنوشد جای آب تیر بلا                                    خون او رنگین کند کرببلا

گفت یکدم حرمله آتش فروز                         نو گل بستان حیدر را بسوز

 پاره کن برگ گلوی آن حزین                     تا کند بس ناله آن طفل غمین

لحظه جانسوز عاشورا رسید                             کربلا موج بلا را شد پدید

تیر تیر انداز دشمن شد رها                         رفت تا سازد ز نو شوری بپا

بوسه زد بر حنجر طفل صغیر                پاره شد گلبرگ آن ناخورده شیر

غنچه باغ حسین خاموش شد                    تا ابد نجوایش اندر گوش شد

روی دستان پدر شد غرق خون                        ناله او بس ولی بابا فزون

گفت یا رب کودکم سیراب شد                    غیرت کوفی زنو در خواب شد

شاهدی یا رب تو از این ماجرا                      کشته شد دردانه ام در کربلا

ناز دانم را عجب دادند ناز                             نو گلم را خوب عدو داده نیاز

میکنم پنهان گلم را زیر خاک                    از غم اوسینه ام شد چاک چاک

نیک گوید شرح ماتم این چنین                  تا قیامت شیعه باشد دل غمین

******************************************************