فریاد از جدایی –بیداد از جدایی—ای داد از جدایی

---------------------------------------------------------------

گریه بود و ناله بود و آه بود                سوزغم ازسینه جانکاه بود

کودکان در انتظار جرعه آب              دیدگان منتظر بر راه بود

آسمان خونابه باریدن گرفت               قد کمان ازغم هلال ماه بود

شعله زد آتش میان خیمه گاه              روی نی راس منیر شاه بود

پاره پاره پیکری برروی خاک          خواهری از داغ دل آگاه بود

مادری با کاروان درد و آه                در جوار قتله گاه همراه بود

روی خاک افتاده نعش لاله اش          درمقابل دشمنی خونخواه بود

زیر سم اسبها در خاک و خون          از شراره  نعش  ثار الله بود

--------------------------------------------------------------

           فریاد از غریبی—بیداد از غریبی—ای داد از غریبی

----------------------------------------------------------------

از دو چشم دختری خون می چکید      پاره پاره حنجری خون می چکید

پیکری عریان ز کینه چاک چاک       در مقابل خنجری خون می چکید

روی تلی ناله و فریاد بود                وامصیبت خواهری خون میچکید

آن طرف بر سینه و بر سر زنان        در گمانم مادری خون می چکید

کربلا گردیده در سوز و بلا              آه  نخل بی سری خون می چکید

آب دریا رنگ سرخ خون گرفت       پاره مشک ساغری خون می چکید

یک طرف دست قلم یک سوعلم         ذولفقار حیدری  خون   می چکید

نیک شرح ماتمی عظمی سرود          ازقلم یاجوهری خون می چکید

------------------------------------------------------------                  

عموکجایی عمو - ازماجدایی عمو- نورخدایی عمو-- شمع وفایی عمو

کاش عمو به کنارم بودی                            قوت قلب فکارم بودی

در شب غم زده ای ماه منیر                       مرهم این دل زارم بودی

کاش در خیمه گذر میکردی                    روشنی در شب تارم بودی

کاش با مشک تهی می ماندی                  بهترین مونس و یارم بودی

کاش هرلحظه تورامی دیدم                    یاس خوشبوی  بهارم  بودی

باورم نیست دگر داغ تو را                    خود عمو صبروقرارم بودی

کاش  در ظلمت صحرای بلا                    گلشن و نور و نگارم بودی

علمت کاش بر افراشته بود                      چیره بر دشمن خوارم بودی

کاش در هم همه آتش کین                           مونس عمه  کبارم  بودی

کاش در دشت پر آشوب و ستم                  تیشه بر ریشه خوارم بودی